314

امشب... برندون میره... برندونی که نه تونستم درست نگاهش کنم... نه زندگیش کردم جوری که با میلاد زندگی کردم... و نه حتی جرئت کردم ویسی که ازش گرفتم رو گوش کنم تا بلکه بفهمم اون شب چی دیدم... اگرچه خوب میدونم هیچی ندیدم... اما هر شب، سریال شبکه دو، دقیقا همون ساعتی که روی صحنه بودی، رابرت رو نشون میداد... و درسته زندگی نکردم باهات این بار، اما ذکر همیشگیمم از رو لبام نرفت... خیلی دل نگرونت بودم این مدت... نمیدونم چرا اما بودم... هر شب بودم...!! ببخش اگه رسم تماشات رو به جا نیوردم جوری که باید بیارم... یک بار دیدنش واقعا کم بود... اما همینم غنیمت بود شاید... :) تو سالنی که به کوچیکی پالیز یا حافظ نبود...! و یه حیاط کوچیک نداشت، بلکه یه باغ روبروش بود... و صندلیاشم بیشتر بودن حتی...! دارم فکر میکنم، دانیال و میلاد رو انقدر گوش دادم و مرور کردم... انقدر هر شب پیششون بودم با تمام وجودم، که انگار بخشی از من شدن... و هنوزم صداشون میاد تو سرم... ولی برای برندون، نهایتا تونستم دل نگرون باشم و... نشه نگاهش کنم اونقدری که باید... شاید چون موقع دانیال و میلاد... یه امید دیگه داشتم... یه حال دیگه داشتم... و به چیزی جز تو فکر نمیکردم... ولی الان به خیلی چیزای دیگه هم فکر میکنم... درسته بازم همشون به تو ختم میشن، محاله نشن... اما واقعا برندون، بیشتر یادم آورد دوریت رو...! چه بخوام و چه نخوام، این کارو کرد... وگرنه هیچ آدمی اونقدر مریض نیست که ساعت ها و ساعت ها گریه کنه و تار و پودش دریا بشه...!! سخته قبول اینکه از دار دنیا یه پنجره رو به تو برام مونده که اونم به هزار زحمت باز کردم... به هزار طریق صدات کردم و برات نوشتم تا بالاخره از هر چند تاش، یکیش دیده بشه یا ری‌اکشنی بگیره...

خداحافظ برندونم... خداحافظ فرزند هوس...

بدون که بیش از پیش حرفام درونم موند و گفته نشد...!

بدون که اینجا که من وایسادم یه جاییه که نمیتونم دوست داشتنت رو با کلمه بیان کنم... یه حسیه که دیگه خودمم ازش سر در نمیارم و نمیدونم چه جوری توقع داشتم تو ازش سر در بیاری...؟!

خداحافظ جذاب ترین برندون... عمیقا معتقدم بار اثر رو دوش تو بود... کاش خستگی رو دوشت نمونه...

خدا، حافظت باشه...

هفتم دی ماه هزار و سیصد و نود و هفت...

پایانِ آبی ها و زرد هایی که ندیدم...

234...