355

یه سال دیگه هم گذشت بی تو؛ و پُر از تو!

الانی که نه ۲۹ اسفنده و نه اول فروردین، الانی که نه ۹۷ئه و نه ۹۸، الانی که زمان معنیِ خاصی نداره، واست آرزو میکنم حالت بهتر شه تو سال جدید... و برسی به هر چیزی که میخوای، ببینی ثمره‌ی تلاشت رو. واست از ته قلبم آرزو میکنم کنار کسی قرار بگیری که دلت رو آروم کنه، چه امسال چه سال های بعد. هر چقدرم از دستت دلخور باشم آرامشت مهمه، خیلی مهمه. حتی اگه یاد بگیرم بگذرم ازت! به همون میزانی که امسال خیلی جا ها حس کردم نمی‌کشم و نمیتونم دیگه، تمرین کردم گذشتن ازت رو. البته اگه مثل دفعه های قبل بی حاصل نباشه... :)

درباره ۹۷ حرف زیاده، خیلی بیشتر از این چیزی که تو وبلاگ نوشتم. ولی شاید، بین این همه تصویری که دارم از امسالت، هنوز توی همون پاساژ کوروش گیر کردم و تکون نمیخورم... شاید چون هزار بار تو ذهنم تغییرش دادم و اومدم جلو و باهات درباره فیلمت حرف زدم! نمیگم پشیمونما، نه... چون حال اون لحظه ام رو فقط خودم میدونم و طبیعی ترین واکنش همین بوده. اما لباس سفیدت، چند طبقه طی کردن باهات و پشت سرت راه رفتن، آراااامشت... اینکه بین اون جمعیت تشخیصت دادم و تمایز آشکارت با بقیه واسم... قابل توصیف نیست و بهترین تصویریه که از امسال موند برام. دیگه بماند سر میلاد ها و برندون، چی بهم گذشت! کار خاصی نتونستم برات انجام بدم عین هر سال، جز هدیه ی کوچیکم و نوشته هایی که دوستشون داشتی... کاش سال جدید دست از یه سری سنگ‌دلی ها، شایدم بی اعتمادی ها، برداری... فقط همین!!

دلت آروم...

234...