351

این پست رو دارم از روی شیشمین تخت یه کوپه ی شیش نفره ی قطار مشهد-تهران مینویسم..‌. رو تخت رو به روییم یه خانوم حامله نشسته که به سختی تونست بیاد بالا و ماه های آخرشه... دارم ریل رو نگاه میکنم و به این فکر میکنم که این سه-چهار روز چقدر جلوی چشمم بودی هر بار رفتم حرم... نمیدونم کی بود که رو به روی ایوون طلا، گیفی که داری توی حرم وضو میگیری رو گذاشتم جلوم و خواستم حرف بزنم اما قبل از هر کلمه ای باریدم... گریه ات کردم... حال خودت رو بیشتر گریه کردم... خیلیییی دعات کردم... نمیدونم قابل هستم یا نه... میدونم نیستم... اما کاش حال دلت بهتر شه...! هر دفعه خواستم بیشتر درد دل کنم چشمم افتاد به کبوترا... به طلایی ها... به شونه های لرزون زائرا... به شکوه امام رضا... و اشکام قفل کرد... هی قفل کرد تا دیشب، شبِ آرزو ها... دستم نمی‌رسید به ضریح... به پنجره فولاد... دستم رسید به یه پنجره ی دیگه اون ور تر از ضریح... از این پارچه سبزا خریده بودم... خواستم گره اش بزنم و دوباره باریدم هرچی نتونسته بودم ببارم رو...! این چند روز تا به خودم میومدم، میدیدم توی زیرزمینم... زیرزمین همون رواق دارالحجه است که میگن دیوارش، به پیکر مطهر خود امام نزدیکتره... حتی وقتی یه بار خواستم یه صحن دیگه برم هم دیدم سر از دارالحجه در اوردم...! جایی که هیچ کس بغلیشو لِه نمیکنه که دستش به ضریحی برسه... یه دیوار بزرگه و یه عالمه سر های تکیه داده شده به دیوار و زمزمه ها...

اولین شبی که رسیدم.‌‌.. یه پیام واست فرستادم... یه عکس گرفته بودم از گوشیم رو به روی حرم... در حالی که پیج تو باز بود... پیامم رو ندیدی... نه اون شب و نه شب های بعدیش...! شاید اگه بعدا ببینی دیگه فرقی به حالم نکنه... مثل همه وقتایی که دلم میخواست بدونی یادت همه جا هست و.‌.. نشد...

روزی که به این دقت کردم که اسم امام رضا هم، علیه و رضا فقط لقبشونه... باز همه چی یه رنگ دیگه گرفت... باز وقتی تو حرم قدم میزدم بیشتر میدیدم تصویر تو رو...

راستی حواسم هستا... امروز میلاد میره... انگار دیگه این دفعه جدی جدی میره...

یه بیت شعر دیدم یه شب توی همون زیرزمین... وقتی با قدمای سست میرفتم سمت دیوار... وقتی سرمای قلبم نمیذاشت چشمام گرم شه از اشک... بمونه اینجا یادگاری... از حرم قشنگش...:

نظری هم به گدایی چو منِ گوشه نشین کن

ای که در پادشهی صاحب ایوان طلایی...!

234...